یادم می آید روزهای شیرین کودکی ام را....
زمانی که کاغذی برایم می گذاشتن تا آرام گوشه ای بشینم و درس هایم را بخوانم...
ولی من آن زمان هرگز مدرسه نرفته بودم...
نه خواندنی بلد بودم و نه نوشتنی... ولی اعداد رو بارها دیده بودم... عدد ۲ برایم جالب بود...
یادم می یاد در بین خط خطی هایم توانسته بودم عدد دو را بزرگ و بد قواره بنویسم اما درست خودش بود... طوری که عدد ۲ من بین خط خطی های دیگرم گم شده بود... ولی بــــــــاز هم من می دیدمش...
داد زدم بیایید ، نمی توانستم خوب بیان کنم من عدد ۲ را نوشته ام... آمدند و گفتند خط خطی هایت زیباست... و یک برگ کاغذ سپید دیگر به من دادند...
و هرگز کسی ندانست داد و بیداد من برای کاغذ سپید دیگر نبود... برای ۲ یی بود که نوشته بودم... کسی نتوانست درک کند.... هرگز...
همیشه کسی باید باشد که معنی سه نقطه انتهای جمله هایت را بفهمد...
همیشه باید کسی باشد تا بغض های قبل از لرزیدن چانه هایت را بفهمد...
باید کسی باشد تا اگر سکوت کردی بفهمد...
باید کسی باشد تا اگر بهانه گیر شدی درکت کند...
بفهمد که درد داری...
بفهمد که دلگیری...
بفهمد که گلایه داری...
بفهمد که دلت برای دلتنگی هایش تنگ می شود...
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند